Πηγή EPIRUS GATE
Παραδοσιακή γεύση από τα χωριά του Ζαγορίου
Ο ουρανός άρχισε να μαυρίζει και τα σύννεφα χαμήλωναν απειλητικά, οι πολλές στροφές από τα Γιάννενα μέχρι εδώ μας είχαν ήδη κουράσει και ξέραμε ότι έχουμε άλλα 50 απαιτητικά χιλιόμετρα μέχρι το Ανατολικό Ζαγόρι, τον τελικό προορισμό μας. Μεσημέρι καθημερινής, ...
εκτός υψηλής σεζόν για την περιοχή, διασχίζαμε χωριά-φαντάσματα, όπου σπάνια συναντούσαμε άνθρωπο και στα δάση δεξιά και αριστερά του δρόμου ελπίζαμε να δούμε, από μακριά, τις ακριβοθώρητες αρκούδες της περιοχής (δεν τις είδαμε).
Σε τέτοιες αποκαλυπτικές στιγμές στην ελληνική επαρχία αισθάνεσαι ότι χρειάζεσαι ένα ζεστό καταφύγιο και ένα καλό γεύμα. Και ενώ πάντα έχω μελετήσει τις επιλογές για φαγητό κατά μήκος της διαδρομής που θα ακολουθήσω –επαγγελματική διαστροφή γαρ–, αυτή τη φορά είπα να το αφήσω στην τύχη, να θυμηθώ τη χαρά της ανακάλυψης, κάτι που συνήθως βγαίνει σε καλό.
Και όντως, μπαίνοντας στο χωριό των Ασπραγγέλων, παρατηρήσαμε με τον συνταξιδιώτη μου καπνό να βγαίνει από ένα πέτρινο κτίριο στην πλαγιά, στα δεξιά του χωριού. Πλησιάζοντας, είδαμε την ταμπέλα και, ναι, ήταν ξενώνας και ταβέρνα, και ήταν ανοιχτά. Ο κατάλογος ήταν όπως έπρεπε: λιτός, σφιχτός και με προϊόντα ντόπια: ζαγορίσια πίτα, γαλοτύρι και μετσοβόνε σαγανάκι, σαλάτες εποχής, ψητά στα κάρβουνα και δυο τρία μαγειρευτά κάθε μέρα, ανάλογα με την εποχή, γίγαντες με χόρτα, χοιρινό πρασοσέλινο ή αγριογούρουνο στιφάδο. Η πίτα είχε χοντρό φύλλο, κρατσανιστό, και μπαμπάτσικη γέμιση, τα μπιφτέκια ήταν ζουμερά και γευστικά, τα παϊδάκια αριστοτεχνικά ψημένα, η χοιρινή μπριζόλα και το χωριάτικο λουκάνικο πεντανόστιμα. Το φύλλο για την πίτα το ανοίγει κάθε πρωί η Βιργινία με τις οδηγίες της μαμάς Ηρώς και φτιάχνει ανάλογα με την εποχή κοτόπιτα, χορτόπιτα, τυρόπιτα ή μανιταρόπιτα. Στο ψήσιμο είναι ο σύζυγος της Βιργινίας, ο Αλέκος, και μαζί κόβουν καθημερινά πατάτες στο χέρι και φρέσκα σαλατικά. Το χύμα κρασί είναι από τη Ζίτσα, αλλά θα βρείτε και εμφιαλωμένο Κτήμα Γκλίναβου και Κατώγι Αβέρωφ. Επιστρέφοντας από το Ανατολικό Ζαγόρι, ξανασταματήσαμε για φαγητό και, απουσία απειλητικού ουρανού, καθίσαμε στο γεμάτο λουλούδια μπαλκόνι, απολαμβάνοντας τη θέα στο χωριό και στις πλαγιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου